Vanuit Moshi vertrokken we dinsdag ochtend om 8.30 met de bus naar Morogoro, dat was een lange zit maar wel in een redelijke locale bus. Een hele belevenis want telkens als de bus stopt vliegen er tanzaniaanse verkopers naar de bus met een doos vol met spullen, flesjes cola , fanta , water maar ook koekjes, pinda's en cashew noten. We stopten onderweg nog voor een pauze en daar is het eveneens een toeloop van verkopers die vanalles aan je kwijt willen. We kwamen om half vier in Morogoro aan op een heel druk busstation waar je dan weer belaagd wordt met aanbiedingen van taxi's, buskaartjes voor een aansluitende bustocht. Rustig blijven in alle hectiek en de bus voor de volgende dag vinden. Een aardige tanzaniaan die ons de weg wees en hielp mocht ons uiteindelijk als taxichauffeur naar een guesthouse brengen. Dat was echter een heel gedoe want het is op 8 augustus siku kuu (feestdag) dus alle midrange hostels waren vol. We reden door het hele drukke Morogoro en verbaasden ons over de overbevolkte straaten en verkoop standjes. Uiteindelijk lukte het buiten het centrum op loopafstand van het busstation een guesthouse te vinden. We moesten wel vijf keer het bedrag betalen ipv 5000 dus 25.000 Tshs shilling maar daarvoor hadden we ook sitghtseeing Morogoro gehad. Het hotel was nieuw en liep nog niet , het personeel was zo onwennig in de bediening. Drie kwartier wachten op simpel chipsie na kuku ( patat met kip) , een onzekere bedienster die het vak nog echt moet leren.

De volgende dag konden we gelukkig lopend naar het busstation en vonden het busje naar Iringa dat we geboekt hadden. Een klein busje met ongeveer 15 personen, en achter mij zat een kermende vrouw die ziek was , pijn had. De muziek werd harder gezet en zo konden we mooie route naar Iringa beleven op een soort van tanzaniaanse mantra voor bwana Jesu -( heer Jesus) . De zieke vrouw werd uiteindelijk een half uur voor Iringa overgeladen in een laadbak van een pick-up , door wel 4 of 5 man uit het busje gedragen. Karen was nog bang dat de vrouw onderweg dood zou gaan zo vreselijk zat ze te kermen.

In Iringa vonden we de weg snel weer, herkende de kloktower op de rotonde en vonden meteen het Neema Guesthouse. Goh we werden niet meteen aan alle kanten belaagd , hier zijn ze blanken gewend. Bleek ook bij het guesthouse waar op de veranda hele groepen blanken zaten. Mooie kamer , lekker ruim en eigen badkamer en hele aardige mensen. Het guesthouse wordt gerund door disabled people. Dove bediening die met het systeem van opschrijven van wat je wilt bestellen hun werk doen. Prachtig project om gehandicapten ook werk te geven.

Iringa verkennen, ik wist de weg makkelijk te vinden. Mijn huis aan de Kihesa road no 49 stond er nog, wel verwaarloosder dan dertig jaar geleden. Ook de weg is slechter dan toen.

We zochten het huis van Tina en belden aan en kregen meteen contact met hele aardige kenianen die het huis huren. We mochten binnen komen en herkennen de houtenbank nog die er toen ook al stond. Josef bood ons aan om een dag met ons op reis te gaan. Dat gaan we volgende week doen.

Verder aten we heerlijk Indiaas in een mooi gelegen restaurant met uitzicht over het verlichte Iringa. Het weer is hier zalig , zonnig en niet te heet.

We boekten vandaag een safari naar Ruaha Park en daar blijven we drie dagen en twee nachten. Echt op safari en niet in een overdruk Serengeti.

Het is heerlijk om weer even in Iringa te zijn, zo mooi met de paarse jacuranda's en nog redelijk rustige mzungu wijk. We kunnen gewoon over straat dat is zo fijn hier.

De foto's up-loaden gaan we niet doen, jammer voor jullie maar dat komt later wel.